Andrzejki tuż, tuż

Noc z 29 na 30 listopada jest wyjątkowa, bo ta jest jedną z niewielu w roku kiedy można zajrzeć w swoją przyszłość.
Dziś Andrzejki to przede wszystkim dobra zabawa i pretekst do spotkania i ze znajomymi przed zbliżającym się Adwentem.

Andrzejki to dzień św. Andrzeja i przypada na wigilię świętego, jednego z 12 Apostołów. Jest patronem między innymi Rosji, Grecji i Szkocji. Jego święto związane jest z przełomem, bo przypada na zakończenie starego i rozpoczęcie nowego roku liturgicznego- a okres takich przemian sprzyja magicznym mocom.

Andrzejki bez wątpienia mają pogańskie korzenie. Istnieją hipotezy, które kojarzą święto z kultura starożytnej Grecji, no co wskazuje etymologia imienia Andrzej ( aner- mąż, andros- mężczyzna). Inna wersja szuka źródeł Andrzejek u germańskiego i celtyckiego boga Freyra, który był bogiem płodności, podobnie jak św. Andrzej, u którego też można wymodlić potomstwo. Wierzono, że jego wstawiennictwo tej szczególnej nocy, pozwoli na chwilę zajrzeć w przyszłość.

w Polsce było znane od XVI wieku, na co wskazują źródła pisane .Pierwotnie był to wieczór przeznaczony tylko dla panien, które w tym czasie mogły dowiedzieć się czegoś o swoim przyszłym mężu, poznać jego imię a nawet ujrzeć twarz ukochanego. Mężczyźni również mogli świętować tak samo jak kobiety. Dla nich przeznaczona była noc z 24 na 25 listopada, a ich patronką była święta Katarzyna, odpowiedzialna za cnotliwych kawalerów.

Wśród dawnych wróżb odnaleźć można np. wysiewanie na skraju pola ziarna lnu i konopi, które zagrabiane były męskimi spodniami, w nadziei, że sprowadzi to do domu kandydata na męża. Również jeśli dziewczyna pościła przez cały dzień i modliła się do św. Andrzeja, to we śnie mógł ukazać się jej przyszły mąż. Gałązka wiśni lub czereśni ucięta w dni św. Andrzeja, a która zakwitła w wigilię Bożego Narodzenia także przewidywała szybkie pójście za mąż.
Dziś najbardziej popularne jest przelewanie wosku przez klucz oraz buty u progu.