Olimpijczycy z gminy Błaszki
XXXII Letnie Igrzyska Olimpijskie w Tokio trwają w najlepsze. Z tej okazji warto wspomnieć historię dwóch przedwojennych olimpijczyków, oficerów kawalerii urodzonych w okresie przedwojennym w gminie Błaszki. To wybitne postacie jednej z najbardziej popularnych w II Rzeczypospolitej dyscyplin sportowych, jaką było jeździectwo.
Jedną z nich był Kazimierz Szosland, mjr sł. st. Wojska Polskiego, czołowy jeździec polski w latach 1923-1935, dwukrotny olimpijczyk, srebrny medalista olimpijski z Amsterdamu w drużynowym konkursie skoków w roku 1928.
Urodził się 21 lutego 1891 roku w miejscowości Grzymaczew. W 1911 roku uzyskał świadectwo dojrzałości, po czym podjął studia na Politechnice Lwowskiej. Po wybuchu I wojny światowej w 1915 roku został powołany do armii rosyjskiej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w listopadzie 1918 roku wstąpił do służb Wojska Polskiego i został przydzielony do 2 pułku Ułanów Grochowskich im. gen. J. Dwernickiego. W szeregach pułku walczył na wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu walk Szosland kontynuował karierę wojskową w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Został przydzielony do do grupy przygotowującej się do igrzysk olimpijskich.
Szosland dwukrotnie startował w igrzyskach olimpijskich w roku 1924 i 1928. Był rekordzistą pod względem startów w konkursach o Puchar Narodów. Na swoim koncie miał 23 starty w których odniósł 9 zwycięstw. Żaden inny jeździec nie osiągnął takich rezultatów. W 1937 roku rtm. Szosland został mianowany na kierownika Grupy Sportu Konnego, działającej przy CWK w Grudziądzu. Zginął w nocy z 18 na 19 kwietnia 1944 roku na progu swojego domu, zastrzelony przez mówiących po rosyjsku "chłopców z lasu".
Kolejnym wybitnym jeźdźcem, jednym z najlepszych polskich jeźdźców lat trzydziestych był Michał Gutowski, generał Wojska Polskiego, olimpijczyk z Berlina w 1936 roku, uczestnik bojów Pierwszej Dywizji Pancernej, trener jeźdźców kanadyjskich.
Urodził się w Maciszewicach 14 września 1910 roku. W 1930 roku ukończył Szkołę Podchorążych w Grudziądzu. Służył w 17 pułku ułanów wielkopolskich stacjonującym w Lesznie. Wystartował 6 razy w konkursach o Puchar Narodów, odnosząc 2 zwycięstwa, w Rydze w 1935 roku i Spa w 1936. W berlińskiej olimpiadzie startował w konkursie skoków na klaczy Warszawianka. To jedyny koń z polskiej czołówki, który przeżył II wojną światową.
W 1939 roku walczył na czele szwadronu 17 p. Ułanów Wielkopolskich. Później przedostał się do Francji, a następnie do Anglii. Brał udział w walkach służąc w Pierwszej Dywizji Pancernej na szlaku bojowym od Caen do Wilhelmshaven. Po wojnie w roku 1948 wyemigrował do Kanady, gdzie kontynuował karierę jeździecką, początkowo jako trener kanadyjskiej kadry wojskowej a potem cywilnej. Kawaler Krzyża Virtuti Militari.
W 1986 roku podczas pobytu w ojczyźnie otrzymał awans na pułkownika, a w 1999 Prezydent RP Aleksander Kwaśniewski awansował go do stopnia generała brygady w stanie spoczynku. Do Polski wrócił w 2000. Zmarł w 2006 roku w Warszawie.